Beni Öp Sonra Doğur Beni

Şimdi utançtır tanelenen
Sarışın çocukların başaklarında.

Ovadan gözü bağlı bir leylak kokusu ovadan
Çeviriyor o küçücük güneşimizi.

Taşarak evlerden taraçalardan
Gelip sesime yerleşiyor.

Sesimin esnek baldıranı
Sesimin alaca baldıranı.

Ve kuşlara doğru fildişi: rüzgarın tavrı.
Dağ: güneş iskeleti.

Tahta heykeller arasında
Denizin yavrusu kocaman.

Kan görüyorum taş görüyorum
Bütün heykeller arasında

Karabasan ılık acemi – uykusuzluğun sütlü inciri –
Kovanlara sızmıyor.

Annem çok küçükken öldü
Beni öp, sonra doğur beni.

Cemal Süreya

Bu yazıyı sosyal medyada paylaş :

Önceki Şiir << Afyon Garındaki

Bir Çiçek >> Sonraki Şiir

Yazarın Diğer Şiirleri :

• Eşdeğeriyle Yan
• Düşüncesi Değil, Kendisi
• Düello
• Cigarayı Attım Denize
• Çekirge Bulutu
• Bu Bizimki