Yalnızlık

Güneş batmakta… Ovada gecenin
Gölgeleri büyür, büyür, sararır…
Ağaçlıklar, akan sular bir serin
Rüzgar ile dalgalanır, kararır.

Kuşlar ötmez, yuvalar boş, görünmez
Bir ışıltı uzaklarda; yazık ben
Öksüzüm şimdi bu yolda giderken.
Gök bile yıldızlarına bürünmez!

Eski izler, çirkin, korkunç lekeler
Kılavuzluk eder. Zavallı atım
Şüphelenir bu gidişten ve kişner…

Gece gelir, ıssızlık sanki solur
Ve ruhum uyur, uyanır, her adım
Atımın nal sadası ninni olur!..

Ömer Seyfettin

Bu yazıyı sosyal medyada paylaş :

Önceki Şiir << Şekspir

Kervan >> Sonraki Şiir

Yazarın Diğer Şiirleri :

• Beyaz Ayı
• Nereye ?
• Nişanlı
• Eskiden Bilmezdim Yalnızlığı
• Dul Kadın
• Bahar Rüzgarı